De echo van de schreeuw
×
De echo van de schreeuw
Besprekingen
De echo van de schreeuw
Eerste zin. De schreeuw klonk langer dan een normale menselijke schreeuw duurt.
Eric Rieger stort in Oostenrijk van een bergflank. De advocaat is niet zelf gesprongen, stelt de Brusselse rechercheur Elias Hoffmann vast, want Rieger schreeuwde hoorbaar zijn angst uit toen hij viel. Bovendien had hij een hekel aan sneeuw. Wat deed hij dan in de bergen? Het onderzoek loopt snel dood omdat niemand een idee heeft wie de saaie Rieger naar het leven stond. Intussen verdwijnen er ook een paar jonge Afrikaanse asielzoekers. Nadat ze zijn verdoofd, worden ze met doorgesneden stembanden wakker en wacht hun een gruwelijk gevecht op leven en dood.
Frank Van Laecke heeft er al een hele carrière op zitten als scenarist en regisseur van vooral musicals en opera’s. Tijdens de eerste lockdown schreef hij zijn eerste thriller. Van Laecke is niet de eerste Vlaamse misdaadschrijver die zich voor zijn hyperintellectuele rechercheur door Morse heeft laten inspireren: klassieke muziek is alom aanwezig en er wordt kwistig, vaak te kwistig, met mythen, godsbewijzen …Lees verder
‘Eric Rieger haatte sneeuw.’ Dat zinnetje plant bij commissaris Elias Hoffmann de twijfel of de dood van advocaat Rieger in Oostenrijk een ongeluk was. Een aantal doden en verdwijningen die betrokken waren bij het onderzoek versterken dat vermoeden. Maar Hoffmann staat alleen daarin. Bovendien is hij van de kaart door het overlijden van zijn vader, wat hem extra kwetsbaar en koppig maakt. Tegen de wil in van zijn baas zet Hoffmann het onderzoek – ‘moord’ in zijn ogen – voort. Van Laecke (1958) is niet van de straat en maakte naam als scenarist en regisseur in theater en film. Zijn bijnaam ‘duivelskunstenaar’ maakt hij ook in zijn thrillerdebuut waar. In een geheel eigen(zinnige) stijl vertelt hij het verhaal, dat in feite een traditionele thrillerplot heeft. Maar dat doet hij met barok taalgebruik en niet alleen niet-lineair, maar vooral met veel aandacht voor de binnenwereld van Hoffmann. In die beschrijvingen citeert hij, soms heel ruim de grote klassieken uit de kunst. Dat gaat nu …Lees verder