Het vaderschap, het is geen sinecure. Herman Brusselmans (65) is sinds kort ervaringsdeskundige. Hij biedt ons desgewenst zelfs lesjes in luiers verversen aan. De ouderlijke staat heeft een zodanige impact op zijn leven dat het zijn schrijfdebiet aantast. Want ja, dat zoontje Roman moet naar de crèche, de kleine kornuit jengelt al eens onverhoeds en de nachtuil van weleer sleept zich uren vroeger naar bed. En al die Instagram-filmpjes over het hummeltje, dat kost ook compositietijd.
Niet dat zijn publicatieritme dusdanig sputtert dat ijverige recensenten zonder leeswerk zullen vallen. Maar drie Brusselmans-boeken per jaar, dat is te ambitieus. Twee, dat is zijn nieuwe mikpunt. Slechts de slinkende hoeveelheid diehard fans maalt daar om. Zijn er werkelijk geen zekerheden meer, temeer omdat Brusselmans als boegbeeld van 'Stoptober' nu ook de sigaret wil afzweren?
Toch wel. Want zijn nieuwe roman is opnieuw een onvervalste, schromelijk politiek incorrecte Brusselm…Lees verder
Het vaderschap, het is geen sinecure. Herman Brusselmans (65) is sinds kort ervaringsdeskundige. Hij biedt ons desgewenst zelfs lesjes in luiers verversen aan. De ouderlijke staat heeft een zodanige impact op zijn leven dat het zijn schrijfdebiet aantast. Want ja, dat zoontje Roman moet naar de crèche, de kleine kornuit jengelt al eens onverhoeds en de nachtuil van weleer sleept zich uren vroeger naar bed. En al die Instagram-filmpjes over het hummeltje, dat kost ook compositietijd.
Niet dat zijn publicatieritme dusdanig sputtert dat ijverige recensenten zonder leeswerk zullen vallen. Maar drie Brusselmans-boeken per jaar, dat is te ambitieus. Twee, dat is zijn nieuwe mikpunt. Slechts de slinkende hoeveelheid diehard fans maalt daar om. Zijn er werkelijk geen zekerheden meer, temeer omdat Brusselmans als boegbeeld van 'Stoptober' nu ook de sigaret wil afzweren?
Toch wel. Want zijn nieuwe roman is opnieuw een onvervalste, schromelijk politiek incorrecte Brusselmans, waarin hij de teergevoelige harten met de karwats de kast op jaagt. De toon is burlesk en balorig én vooral: over the top. Pas aan het slot waart de dood, de grote gelijkmaker, opdringerig rond. Het huwelijk van Jan en Sofie is een soort contrapunt tegenover het goed onthaalde en gevoeliger Theet 77, waarin hij zijn Hamse jeugd op merkwaardige wijze opnieuw verkende.
Veel alcohol
Brusselmans stuurt de ernst al op pagina 1 voorgoed wandelen. We maken kennis met Jan, een bedreven naaier die met zijn herstelservice The House of Naai zelfs de jurk van de vrouw van de defensieminister mag outilleren of vijftig borstrokken voor de Gentse politie produceert. 'Hij naaide alles wat los en vast zit.' De toon is meteen gezet. De dubbelzinnigheden overspoelen ons. 'Geef Jan naald en draad en je zal uren geen last hebben van hem.' Op bezoek bij de vrouw van de minister in Sint-Martens-Latem kruist hij het pad van het Arabische dienstmeisje Chnufkan, dat hem tot enige onwelvoeglijkheden verlokt.
Het hek is spoedig van de dam. Nogal wat personages koesteren immers een anale fixatie. Vingers worden bij voortduring in kontgaatjes gestopt en de stront- en poepgrappen spetteren in het rond, niet altijd tot welriekend genoegen van de lezer. Muziekact Poepend Meisje mag enige gastoptredens verzorgen. Aan smeerpijperij geen gebrek.
Bijdehante hoofdpersonages Jan Deutekwam en Sofie Jongskes hebben niettemin een sympathiek odeur en zijn allebei begunstigd met groene ogen. 'Jan was geen onderkruiper of een bedrieger of een valsaard of iemand die in de bloementuin van iemand anders rozen vertrappelde, als het al rozen waren.' Sofie, die 'was summa cum laude afgestudeerd als apotheker. Ze was een slimme meid, en dat wist ze zelf ook wel, anders zou ze niet geregeld in zichzelf mompelen: "Ik ben het slimste wijf van West-Europa."'
De vonk slaat over in het naaiatelier, zij het niet spectaculair: 'Wat Jan weer opviel was de klank van haar stem, een xylofoon in een emmer water, wat sexyer is dan het klinkt.' Zij ziet de rijzige Jan als 'een knappe gast (...), met de onderdelen op de juiste plaats.'
Voldoende attractie om tot nadere geslachtelijke omgang over te gaan en uiteindelijk een huwelijksfeest op poten te zetten, waaraan een volledig hoofdstuk wordt gewijd en waarop de bonte stoet aan gasten zich maar matig schijnt te vermaken.
Eens te meer bedrijft Brusselmans op eigengereide wijze de kunst van de Zinloze Uitweiding of het Mateloze Meanderen. An en Sofie banjeren door Gent, verstouwen een frietje, ontmoeten enige non-descripte lieden en drinken dit keer opvallend veel alcohol − en dat voor een schrijver die de fles al lang geleden afzwoer. Een tjokvolle portefeuille ongerijmde personages voegt zich bij het Brusselmans-corpus: de vrouw met de drie beha's en de borstverkleining, halfneef en half-Opel-dealer Andy, schrijver Teun met zijn vijf weinig succesvolle romans, de oude schilderes Alma Put, de non-binaire Bettina... Ze flitsen even op en verglijden dan weer in de vergetelheid.
Gender
En passant gooit Brusselmans brutaal de beuk in hoogoplopende vigerende debatjes over neutraal taalgebruik. 'Waar moet het heen met al die genders?' vroeg Rosita. 'Naar de verdommenis,' zei Sofie. 'Ik blijf een fan van man en vrouw en verder niemand.' (...) 'Laten we zwijgen over die shit,' zei Rosita, 'er wijs uit raken is toch niet mogelijk.' Dat zijn nog bedaarde sequensen. Want waarom zou je het woord 'flikker' niet meer mogen gebruiken, moppert een personage? 'Zal de roos anders ruiken omdat ze de naam roos niet meer mag dragen?'
En die trouwerij van Jan en Sofie? Dat is 'misschien niet het spectaculairste huwelijk uit de verzamelde historiën', moet het koppel vaststellen. Is het dan toch 'een flater zo groot als een door henzelf gekozen aardbol'? Zover willen wij niet gaan. Want er is baby Pix. Toch is Het huwelijk van Jan en Sofie ondanks voortrazende fragmenten vol luim en lolbroekerij een routineus gebakken feesttaart. Al sluipen in de laatste pagina's typische Brusselmans-angstbeelden binnen waarbij hij ongetwijfeld aan zijn eigen vaderschapsvrees refereert.
Verberg tekst
