Een jongetje en zijn vader nemen de trein naar zee. Terwijl de vader zijn ogen niet van zijn nieuwe smartphone kan losmaken, heeft het jongetje dolle pret met de medereizigers. Behalve de tijger stappen er namelijk krokodillen, nijlpaarden, varkens, hondjes en een muis in. De tijger zorgt ervoor dat de vader uiteindelijk toch aandacht heeft voor zijn zoon. 

Door heel het prentenboek wordt de dreiging van de tijger opgebouwd. Dat begint met één poot in beeld op de eerste bladzijde, tot hij de volledige bladzijde vult met zijn gegrom. Maar de vader ziet hem pas wanneer de tijger zijn smartphone inslikt. Voor het jongetje blijkt de tijger dus geen bedreiging, maar wel een bondgenoot om zijn telefoonverslaafde vader van zijn scherm los te rukken en ook hem de dingen te laten beleven. Op een fantasierijke en vrolijke manier wordt er een sneer gegeven en zet dit verhaal ouders misschien aan het denken over hun eigen schermgedrag. Want wat je allemaal mist, geven de illustraties bijzonder uitbundig weer. De dieren buitelen in felle kleuren, wisselende perspectieven en met uitgesproken expressies over de bladzijden. Het is heerlijk om ze één voor één in detail te bekijken en te benoemen waar ze mee bezig zijn.

De tekst op rijm, waarin ook geluiden een belangrijke plaats innemen, draagt bij tot de vaart van het boek en maakt voorlezen een plezier. Niet voor niets staat Bette Westera als vertaler vermeld op de cover, op hetzelfde niveau als de auteur en de illustrator. Zij speelt immers op meesterlijke wijze met taal, ritme en woordkeuze en geeft zo bijvoorbeeld “twee aangeklede hondjes” “driftig kwispelende kontjes”. Tot slot een opvallend detail: het jongetje van kleur heeft een witte vader, meer wordt en hoeft daar niet over gezegd.